mystica hat geschrieben:Nullae iam imagines, triste foro desolato, ni fuerit maesti mollior ira viri.
non perfecti sunt versus - sive abs te ipsa sive ab ingenio aliquo facticio compositi. non est ira viri timenda, sed legum. quas si ipsa non timeas, non est, quod quicquam deleas
Ille ego, qui quondam gracili modulatus avena carmen et egressus silvis vicina coegi, ut quamvis avido parerent arva colono, gratum opus agricolis, at nunc horrentia Martis arma virumque cano ...
Qui ridet alios, probris et voce proterva, Se quoque denudat, monstrans sua pectora foeda. Lingua ferox hominis speculum fit cordis iniqui, Dum putat infirmos sese superare cachinnis.
Quī rī|dĕt ălĭ|ōs, prŏb|rīs ēt| vōcĕ prŏ|tērvā, Sē quŏquĕ| dēnū|dāt, mōns|trāns sŭă| pēctŏră| foēdā. Līnguă fĕ|rōx hŏmĭ|nīs spĕcŭ|lūm fīt| cōrdĭs ĭn|īquī, Dūm pŭtăt| īnfīr|mōs sē|sē sŭpĕ|rārĕ că|chīnnīs. Nach dieser Skandierung können wir erkennen:
Jede Zeile besteht aus sechs Versfüßen (Hexameter). Die ersten vier Versfüße sind Daktylen (– ⚮ ⚮) oder Spondeen (– –). Der fünfte Versfuß ist immer ein Daktylus. Der letzte Versfuß ist immer ein Spondeus oder Trochäus (– ⚮).
Dies ist das charakteristische Schema des daktylischen Hexameters, des klassischen Versmaßes für epische Dichtung in der lateinischen (und griechischen) Literatur. Es handelt sich also nicht um Distichen, die aus einem Hexameter gefolgt von einem Pentameter bestehen würden. Stattdessen haben wir hier vier aufeinanderfolgende Hexameter. (Quelle: KI)
ridet passt hier nicht ins Schema, denn ein Konsonant müsste folgen, um die Silbe lang werten zu können. Gelegentlich finden sich solche Verse, wenn hier die ursprüngliche Läge der 3.P.Sg. in der a-, e- und i-Konj. nachwirkt.
Noch ein paar Ergänzungen: Man kann zwar der Einfachheit halber sagen, dass der fünfte Versfuß immer ein Daktylus sei, doch muss man sich bewusst sein, dass selten versus spondiaci mit einem Spondeus an dieser Stelle auftreten. Noch seltener ist ein katalektischer Hexameter mit einem Dakytylus am Schluss.So ein Hypermeter braucht einen vokalisch beginnenden Folgevers.
Ille ego, qui quondam gracili modulatus avena carmen et egressus silvis vicina coegi, ut quamvis avido parerent arva colono, gratum opus agricolis, at nunc horrentia Martis arma virumque cano ...